Içimde Durmadan Kabaran, Dinmek Bilmeyen Bir şey Vardı. Eve Son Derece Huzursuz Döndüm. Ruhumda,

"Artık parmak uçlarında yürümeyi kes, bırak uyansınlar."

bu gece yıldızları sayarken ölmeyi düşledim

“Nefesin kesilene kadar koşup da varamadığın yerlere yürüyerek gidenlerin varlığını öğrenince her şeye kırılıyorsun, herkese.”

11 yaşında yaptığım tabloya bakınn

"Yarım kalan hayallerin, uçar gider..."

Hiçe bağırıyorum sesimi duyun...

bu sakinliğimi bu sessizliğimi tanıyorsun değil mi? kemiklerim kırılmış gibi hissediyorum ama hiç söylemeyeceğim, biliyorsun değil mi?

ben bu gece biraz dargınım, biraz yorgun, biraz dağınık… bu gece, intihar edecek olan bir kadının dinlediği son şarkıyım. kimsenin anlam yüklemeyeceği ama o kadının belki de son duyduğu ses olan bir şarkı. bu gece, çiçeksiz bir mezarın başında ağlıyor olacağım. hiçbir işe yaramayan gözyaşlarım, belki bu gece o mezara çiçek açtırır diye ağlayacağım. mesela bir radyoda duyulsun ağlayışım, mesela bir annenin kulağında. bilmiyorum. mesela sığıntı hisseden birinin sığınağı olsun, mesela konuşmaya hali kalmayan birinin içine gömdüğü sözleri. bana yararı olmayan bu gözyaşlarım birini düştüğü çukurdan kaldırsın.

şuan gerçekten iyi hissediyor muyum yoksa öyle gibi mi davranıyorum